Cristina Ballo

Voor een Nederlander is het misschien moeilijk voor te stellen, maar het is toch echt waar, zo verzekert Cristina: ze is liever in Nederland dan aan de Spaanse costa’s, waar ze opgroeide. Tuurlijk houdt ze van zon, zee, strand, maar die omgeving bleek niet de juiste voor haar ambities.

“Als ik in Spanje op een baan solliciteerde, waren er soms wel 200 sollicitanten voor die ene functie”, zegt ze in uitstekend Engels. “Dat was bijna hopeloos.” En dan was er nog dat andere: ze is vrouw. “Bij sommige bedrijven kreeg ik het gevoel dat ik me meer moest bewijzen dan mannen. ‘Je ziet er niet uit als een werktuigbouwkundig ingenieur’, hoorde ik eens.”

Ze vertelt haar verhaal in een vergaderruimte van het pand van FMI ImProvia in Best, ver weg van haar thuisland. Op deze kille lentedag draagt ze een witte trui. Ze heeft een rood-zwarte shawl losjes om haar hals geslagen. Cristina praat beleefd met zachte stem. Ze vertelt over haar Spaanse achtergrond, en dat ze twee bacheloropleidingen tegelijk volgde, Industrial Design en Mechanical Engineering.

Impact

Ze wilde machines ontwerpen en haalde daarom haar masters in Mechatronics Engineering. “Ik wilde iets maken dat een impact heeft op mensen en de maatschappij. Een ergonomische machine, aangepast voor de medewerker, bijvoorbeeld. Dingen die bewegen, onderdelen die samenwerken. Dat vind ik mooi.” Ze begint sneller te praten als ze erover vertelt, spreidt haar handen alsof ze wil zeggen: logisch toch?

Met haar masters op zak kon ze vast gemakkelijker werk vinden, dacht Cristina. Een misvatting, zo bleek al gauw. Dan maar een baan in het buitenland. Nederland zou het worden. Al tijdens haar masters solliciteerde ze in een land waar ze nog nooit geweest was. Ja, ze kon het aanwijzen op de kaart, maar dat was het wel.

Toch was het min of meer logisch dat ze in Nederland haar carrière wilde beginnen. “In Spanje heerst het stereotype dat Noord-Europese landen doorgaans een meer ontwikkelde en hardwerkende samenleving hebben. Mensen werken er harder. Of dat waar is, weet ik trouwens niet. Ook vond ik veel Nederlandse vacatures op Spaanse vacaturesites. Misschien is er een gebrek aan vakmensen in Nederland? En in Spanje hebben we goede opleidingen.”

Ontslag

Eén bedrijf was al snel in Cristina geïnteresseerd, maar vroeg haar eerst haar master af te maken. Toen dat eind 2019 gelukt was, besloot ze eerst nog enkele maanden door Zuid-Amerika te reizen. “Ik was in Chili toen Covid begon. Noodgedwongen keerde ik terug naar Spanje en accepteerde de enige baan die ik nog kon krijgen. Dat was niet in engineering. Ik vond het helemaal niet leuk, dus nam ik ontslag.”

Zodra reizen buiten Spanje weer mogelijk was, solliciteerde ze opnieuw in Nederland. Dat deed ze bij het bedrijf dat al eerder interesse in haar had getoond. En warempel, ze kreeg de baan, midden in corona-tijd. “Ik hield van het werk. Ik ontwierp machines en andere producten. Helaas was de bedrijfscultuur niets voor mij. Ik voelde me een beetje een buitenstaander. In september vorig jaar nam ik ontslag. Kort daarna werd ik gebeld door FMI ImProvia. Iemand had mijn cv online gezien. Of ik wilde solliciteren. In oktober begon ik hier.”

Terugblikkend concludeert Cristina dat ze een goed gevoel heeft overgehouden aan haar sollicitaties in Nederland. “In Nederland waren ze meer geïnteresseerd in mijn persoonlijkheid. Tijdens de sollicitatiegesprekken wilden de bedrijven me beter leren kennen. Mensen wilden zien of ik in het team paste. En wat ik niet wist, wilden ze me wel leren tijdens het werk, zo werd me verteld.”

Grootste uitdaging

Cristina’s grootste uitdaging zit hem nu in het aarden in Nederland. Want Nederland is heel anders dan Spanje, zo heeft ze ervaren. Ze kwam ook nog eens alleen, want haar vriend bleef in eerste instantie achter in Spanje.

“Ik had hier dus geen vrienden, geen familie, niemand die ik kon vertrouwen. Ik kreeg te maken met een andere taal. Alle overheidsbrieven waren in het Nederlands en ik moest iemand vragen om mijn brieven te lezen. Dat voelde niet goed. Na een paar maanden kwam mijn vriend hierheen. Dat was een enorme opluchting.”

Een dik jaar verder is ze inmiddels veel beter gewend aan het leven in Nederland. Toch heeft ze nog uitdagingen genoeg, verzekert Cristina. “Het duurt lang om me aan te passen en te leren hoe dingen hier werken. Het is een moeilijk proces, en ik mis het weer in Spanje, het eten, de bergen. Maar het moeilijkst is woonruimte vinden. In Spanje kunnen we kiezen waar we willen wonen en is woonruimte veel goedkoper. Nu wonen we in een Airbnb.”

Trouwens, over uitdagingen gesproken: de taal is er nog zo één. “FMI ImProvia moedigt me aan om Nederlands te leren. Ik spreek het nu een beetje. Collega’s corrigeren me soms. Gelukkig spreekt iedereen hier ook Engels. Dat was zeker in het begin heel makkelijk. Ik merkte zo dat mensen open staan voor me. Dat ze geïnteresseerd in me zijn.”

Genieten

Ondertussen kan ze ook genieten van dingen die ze van tevoren niet kende. “Ik hou ervan dat we overal met de fiets naartoe kunnen. Het maakt dat ik ga sporten omdat alles dichtbij is en met de fiets bereikbaar is. Ook de sportschool. Het houdt je gezond. En op een zonnige dag is het leuk om zomaar te gaan fietsen. Alles is groen. Ik hou erg van de Nederlandse landschappen.”

Wat haar zeker helpt bij het aarden in Nederland is dat ze gelukkig is in haar werk bij FMI ImProvia, stelt Cristina. “Dit bedrijf maakte voor mij het verschil. Toen ik van werkgever veranderde, werd alles duidelijk. Het lag dus niet aan mij. Ik heb nu mijn plaats gevonden. Ik voel me veilig en gewaardeerd op het werk, heb een heel goede relatie met mijn collega's.”

Gevraagd naar haar toekomst, zegt Cristina dat ze zich nog lang ziet werken bij FMI ImProvia. “Het bedrijf biedt me een carrièrepad. Welke trainingen heb ik nodig, wat voor soort projecten? Het is allemaal gericht op mijn ontwikkeling. Dat vind ik prettig. En collega’s helpen me als ik hulp nodig heb. Verder merk ik niks van vooroordelen omdat ik vrouw ben, of Spaanse. Ik heb het gevoel dat ze mijn achtergrond begrijpen en accepteren. Dat maakt een groot verschil.”